Na een lange carrière van 33 jaar legt oogarts drs. Nico Trap in november zijn werkzaamheden neer. Ter afscheid stelden wij hem zes vragen.
Waarom ben je indertijd een oogkliniek begonnen?
Drs. Nico Trap: “Ik was ervan overtuigd dat oogheelkunde op hoog niveau efficiënter mogelijk was buiten het reguliere ziekenhuis. Met Oogkliniek Heuvelrug wilden we voor patiënten heel toegankelijk zijn, zowel fysiek als medisch inhoudelijk. Dat betekent dat we de best mogelijke zorg wilden bieden, maar ook dat we voor iedereen goed bereikbaar waren. Ons pand ligt vlakbij uitvalswegen en je kunt gratis voor de deur parkeren. Ook de persoonlijke benadering is altijd belangrijk geweest. Dat hoorden we ook terug van patiënten vanuit het ziekenhuis: dat ze ons herkennen en door de dokter bij de naam worden genoemd, wordt ontzettend gewaardeerd.
Toen we later overgingen in Xpert Clinics Oogzorg bleven die kernwaarden behouden. Naast kwaliteit staat veiligheid bij mij altijd voorop. Ik heb inmiddels zoveel ervaring dat ik goed kan inschatten of ik een ingreep naar alle waarschijnlijkheid succesvol kan afronden. Als patiënten mij dat vertrouwen geven, dan gaat het ook meestal goed.”
Hoe heb je je vakgebied zien veranderen?
“De oogheelkunde is veel technischer geworden en zeker ook complexer. Vroeger had je als oogarts een beperkt arsenaal aan mogelijkheden om het oog te onderzoeken, nu beschikken we over apparatuur waarmee we dingen kunnen zien die vroeger onmogelijk waren. Dat levert niet alleen een betere, maar soms ook een nieuwe diagnose op en daarmee ook nieuwe behandelmogelijkheden. De behandeling van staar bijvoorbeeld, die is nu zoveel mooier en beter geworden. Ik leerde vroeger: staar behandel je als de patiënt door de staar 40% zicht heeft of minder. Nu gebeurt het dat we bij iemand met 80% zicht en klachten als gevolg van staar al een lens vervangen, als we dat veilig kunnen doen en weten dat het zicht veel beter gaat worden.
Zijn de behoeftes van patiënten anders geworden?
“De behoeften zijn niet anders geworden: mensen willen graag vrij kunnen kijken, zonder het ongemak van een bril of contactlenzen. Maar patiënten zijn wel kritischer geworden. Ze lezen van alles op internet en komen vaak al zelfgediagnosticeerd binnen. Dokter Google heeft altijd gelijk, vinden ze. Op zich is dat een prima ontwikkeling, ik adviseer ook altijd om je goed voor te bereiden. Maar hoe graag ze soms ook willen, ik ben altijd eerlijk in mijn advies. Wil je je ogen laten laseren maar heb je een hoornvlies dat tricky is om te behandelen, dan zeg ik dat. Soms is dat een teleurstelling, maar uiteindelijk worden die mensen mijn beste ambassadeurs.”
Wie nemen het stokje van je over?
“De reguliere zorg en de staaroperaties worden door ons team van ervaren oogartsen opgepakt, drs. An-Katrien de Brauwer en drs. Stefan Coppens nemen de refractiechirurgische activiteiten van me over. Bij hen zijn patiënten straks in goede handen. Ik heb ze leren kennen als integere, eerlijke artsen. Zij zijn wars van commerciële windowdressing; ze maken de zaken niet mooier dan ze zijn, maar zijn wel eager om mensen te helpen die daarvoor in aanmerking komen. Ze zijn net zo open en eerlijk als ik en zullen dus ook altijd een helder advies geven. Zij weten dat refractiechirurgie van toegevoegde waarde is naast de algemene oogheelkundige praktijk. En ze weten hoe belangrijk het is om te luisteren naar de verlangens en behoeftes van patiënten.”
Wat ga je het meeste missen?
“Al die blije patiënten, die zal ik zeker gaan missen. Het gevoel dat je mensen kunt helpen om de kwaliteit van leven op een positieve manier te beïnvloeden, dat is altijd de belangrijkste brandstof geweest voor mijn werkplezier.”
Wat ga je straks doen met al die vrije tijd?
“De afgelopen tijd heb ik door privéomstandigheden geleerd dat er meer is dan alleen maar werken. Ik ga nu kijken of ik op een andere manier van toegevoegde waarde kan zijn voor mijn omgeving. Ik ga meer sporten en mijn geestelijk welzijn voeden door me te omringen met andere mensen die me inspireren.
Daarnaast heb ik jarenlang de wens gehad om meer tijd te kunnen stoppen in het maken van muziek. Ik speel al sinds mijn jonge jaren cello. Mijn ouders vonden destijds dat ik beter een universitair vak kon leren en de muziek als belangrijke hobby kon blijven uitoefenen, vandaar dat ik medicijnen ging studeren. Maar zij waren het ook die zeiden dat muziek een enorme verrijking van je leven is. Met mijn zus, die violist is, en een pianist, die ik nog ken uit mijn schoolperiode, vormen we al jaren een pianotrio. Het is fantastisch om samen met hen op te treden.”
